Meer rust bij autisme.

Meer rust bij autisme.
^{27 oktober 2025}

Stap voor stap leren luisteren naar jezelf.

De afgelopen periode mocht ik een jonge man begeleiden met autisme. Toen hij bij mij kwam was hij nog aan het herstellen van een zware burn-out. Zijn hoofd stond continu “aan”. Hij was als het ware altijd alert, bezig, oplettend. Ontspannen was bijna iets abstracts — iets waarvan hij wist dat het bestond, maar wat hij zelf nauwelijks kon voelen.

En misschien herken je dat ook wel:
Je hoofd blijft draaien, je lichaam spant zich aan, rust lijkt iets dat je moet verdienen in plaats van dat het vanzelfsprekend is.

Begrijpen hoe jouw autisme werkt.

We zijn samen aan de slag gegaan met het krijgen van inzicht.
Niet vanuit “hoe moet het anders of beter?”, maar vanuit hoe werkt het eigenlijk bij jou?

Wat zijn je kwaliteiten?
Waar liggen je valkuilen?
Wanneer loopt spanning op?
En welke signalen geeft je lichaam daarbij af?

Het tijdig herkennen van oplopende spanning is zó belangrijk. Want stress bouwt nooit ineens op. Het gaat in kleine stapjes, soms zo klein dat je ze nauwelijks opmerkt. Tot het ineens “te laat” is.

Samen ontdekten we die signalen: gespannen spieren, vermoeidheid, sneller praten, moeite met schakelen, minder humor, het gevoel dat alles “moet”. En hoe eerder je dat opmerkt, hoe makkelijker je zelf nog kunt bijsturen.

Van spanning herkennen naar spanning reguleren.

Wat ik zo bewonder aan deze jongeman, is dat hij niet alleen leerde herkennen wat er met hem gebeurt, maar ook wat hij nodig heeft:

Even uit de situatie stappen.
Muziek luisteren.
Lekker naar buiten gaan.
Een taak afmaken vóórdat hij aan iets anders begint.
Rust inplannen ook als het goed gaat.

Dat laatste is misschien wel het meest belangrijk. Rust is geen noodmaatregel. Rust is onderhoud.

En dan het moment waarop je het terugziet…

Er staat nu een rustige en zelfverzekerde jongeman tegenover me.
Niet omdat hij “geen stress meer heeft” (dat is niet realistisch), maar omdat hij weet wat hij moet doen wanneer de spanning begint op te lopen.

Hij kan:

Zijn grenzen aangeven.
Bespreken wat hij nodig heeft op zijn werk.
Op tijd pauzes nemen.
Duidelijk communiceren.

En wat ik zo fijn vind om te horen: op zijn werk zien en horen ze hem nu ook. Er wordt meegedacht. Er wordt gekeken naar hoe het wél kan. Dat maakt zoveel verschil.

Ook in moeilijke tijden sta je sterker.

Onlangs kreeg hij slecht nieuws over een naaste die ernstig ziek is.
Dat brengt natuurlijk spanning, emotie en onzekerheid met zich mee.

Maar ook hierin herkent hij de signalen van zijn lichaam en weet wat hij nodig heeft om hier doorheen te komen. Hij kiest bewust voor meer rust en minder prikkels. Ook kan hij goed met zijn naasten over de situatie praten. Dit helpt hem, maar ook zijn naasten.

Hij draagt het niet alleen.
En dat maakt dat hij kan blijven staan.

We spreken nu nog één keer per maand af.
Geen intensieve begeleiding meer, maar gewoon even de puntjes op de i.
Zijn verhaal kunnen doen, delen wat goed gaat en waar het misschien even schuurt.
Een rustmoment, een check-in met zichzelf.

En elke keer weer realiseer ik me:
Hoe mooi is dit?
Iemand die ooit bang was om terug te vallen, staat nu stevig.
Niet omdat alles perfect is, maar omdat hij zichzelf kent.
Omdat hij kan bijsturen.
Omdat hij niet meer alleen hoeft te dragen wat zwaar voelt.

Leren luisteren naar jezelf is geen eindpunt.

Het is een proces.
Een weg met bochten, met dagen waarop het goed gaat en dagen waarop het lastig is.

Maar het begint altijd bij bewustwording:
Wat voel ik? Wat heb ik nodig? Hoe kan ik daarvoor zorgen, zonder mezelf kwijt te raken?

En dat gun ik iedereen met autisme.
Meer rust. Minder stress.
Ruimte om jezelf te mogen zijn.

Wil jij dit ook?

Meer rust.
Minder spanning.
Weer grip op je dag en op je energie.
Leren luisteren naar je lichaam.
Leren zeggen wat je nodig hebt.
En vooral: ruimte om jezelf te mogen zijn.

Je hoeft het niet alleen te doen.

Wil je weten hoe ik jou hierbij kan helpen? Stuur me gerust een berichtje.
We kijken samen wat past.